Mucize!

 

 

    Merhaba, insan olmak; bize verilen biricik yaşamımızda zihinsel olarak sağlıklı kalabilmek çok zor. Düşünebildiğimizden bile.. İşte en acı ve kat kat zor olanı da bu ya.. Zihnimiz almıyor bu kadar acıyı. Bilmiyorum. Beynim oyunlar oynuyor bana, takıntılarım var. Takıyorum işte. Adı üstünde takıntı.. Takılıyorlar bir yerlerime illa. Kurtulmak ne mümkün. Öyle ki diğer insanlar olmasa hiç hayatımda, kendi kendimin hayatını kendi sanrılarımla mahvederim biliyorum. Kurtulmak ne mümkün, olmuyor uzaklaşamıyorum. Çok zor her şey çok zor. Kendim başlı başına zorum. Bir kenara bırakıyorum. İnsanlara bakıyorum.. İnsanlarla kurduğum ilişkilere, iletişimimize.. Eee yok alamıyorum istediğimi. Tatmin olmuyorum alamıyorum istediğim randımanı. İnsanları çözemiyorum neye göre davranmalıyım bilmiyorum. Özgürce, bir kuşun ilk kanat çırpışı gibi hissetmek istiyorum. Biri beni böyle hissettirsin istiyorum. Coşku duyayım istiyorum. Yoğun duyguları kanasıya içmek, uçmak ve sevmek istiyorum. Kendim olmak istiyorum. Kimse beni sorgulamasın sadece sevsin istiyorum. Böyle dümdüz bir insan olmayı ben seçmedim ki. Ben istemez miydim o duygu benim şu duygu senin koşuşturmayı.. İnsanlar izin vermiyor. Tam hevesleniyorum bu kez olacak diyorum.. Yok.. Olmuyor.. Başaramıyorum kanatlarım çalışmıyor. Yükselemiyorum masmavi gökyüzünde o tatlı bulutların içinde dolaşamıyorum. Özgür değilim. Ağlamak istiyorum ağlayamıyorum. Çünkü ağlamak için geçerli bir sebebim yok. Hem ağlasam.. Biri de beni görse, sorsa neden ağlıyorsun kızım sen? Ne diyeceğim, ne cevap vereceğim ona.. sanki içimdekiler kelimelere dökülebilecek şeyler de.. Ağlamak da suç gülmek de.. Özgür değilim. Kendi yalnızlığımda kısıtlanıyorum. Bırakmıyorlar olmuyor. Neden mutlu olamıyorum. Mutluluğumu bir kişiye bağladığım için mi. Acaba kendimi yeteri kadar sevmiyor, inanmıyor muyum.. İnsan kendini nasıl sever. Kendiyle nasıl başa çıkar ki.. İnsan olmak çok zor. İnsan kalmak daha zor.. 

Tekrardan merhabalar, ismim Mabel. Aslında ismim bu değil fakat aşırı seviyorum ve bağlıyım bu isme öyle ki ismim Mabel demek bile ayrı bir keyif veriyor. Hatta ileride bir çocuğum olursa adını Mabel koymak istiyorum falan.. bir gün çok huzursuz hissettim, nedenini bilemediğim bir melankoli girdabı oluşuyordu içimde. Aslında alışkınım çok sık yaşarım bu kepazeliği, bir şekilde de başa çıkarım. Ama o gün başa çıkamadım işte her şey anlamsız, hayat bomboş diye ağlamaya başlayacaktım tam. Sonra aklıma şey geldi.. Bana duygularımı yazmak çok iyi gelmiştir hep bu yüzden bilgisayarımın başına geçtim ne hissediyorsam yazdım hiçbir kalıba uymaya çalışmadan.. Az önce okuduğunuz kesit benim o gün çalakalem yazdığım şeylerdi aslında.. Neyse, onları yazarken arkada harika bir parça çalıyordu ''Fazıl Say- Kumru'' yazdığım cümlelerle  o kadar bağdaşmıştı ki. Tıpkı cümlelerimde olduğu gibi yeri geldiğinde coşkulu hatta öforik yeri geldiğinde ağlamaya hazır biri gibi hissettirdi. Bu harika uyum çok hoşuma gitmişti hemen sesimi kaydedip bazı arkadaşlarıma gönderdim. Harika geri bildirimler aldım. Yaptığım şeyi beğendiler onu bir kenara bırakıyorum fakat beni en çok heyecanlandıran şey hiç anlaşılmadığımı düşündüğüm bu koca dünyada-biliyorum herkes böyle hissediyor- anlamak anlamlandırmak benim elimdeymiş. Aslında ben doğru yolu bulamamışım insanları anlamak ve anlamlandırmak için. Arkadaşlarımla o gün harika bağlar kurduk, birbirimiz hakkında yeni özellikler keşfettik. En önemlisi de birbirimizi anladık, yani ben öyle hissettim. Çok değerli şeyler bunlar, insanlar kolay kolay böyle hissetmiyor artık. Sen benim söylediğim şeylerde biraz da olsun kendinden bir şeyler bulabildin mi? Bulduysan ne mutlu.. Beni anlamaya başladın yani kendini anlamaya başladın demek oluyor bu.. Benim için paha biçilemez, mucizevi bir şey.. Anlaşılmak isteyen fakat diğerlerini anlamaya tenezzül bile etmeyen insanlarla dolu bu dünyada hadi gel birlikte bu mucizeyi başaralım..